-
Recensie: Zie me van Tahereh Mafi
Doordat ik pas vrij laat het fenomeen Young Adult boeken ontdekte (oké ik las deze boeken al eerder zonder dat ik dat door had), heb ik veel hypes pas later ontdekt. Eén van deze hypes was de “Shatter Me” serie van Tahereh Mafi, in het Nederlands beter bekend als “Touching Juliette”. Deze serie bestaat uiteindelijk uit twee trilogieën en terwijl ik de eerste originele trilogie echt genieten vind, valt de tweede trilogie mij erg tegen. Mijn scepsis was dan ook groot toen ik de aankondiging van Zie me zag, want weer een boek in deze wereld, is dat nou echt nodig? Nou, ja dus. Toch ging ik deze leeservaring ietwat huiverig aan, want ben ik deze wereld zelf niet ontgroeid?
Over het boek
Zie me van Tahereh Mafi
Vertaler: Sandra C. Hessels
Serie: De Nieuwe Republiek #1
Uitgegeven door Blossom Books op 30 april 2025
Pagina’s: 352
ISBN: 9789463495943
Genres: Dystopie, Young Adult
Waardering: ⭐⭐⭐Nieuwe meeslepende serie voor de fans van ‘Vrees me’
Dertien jaar na het verschijnen van ‘Vrees me’, is de Touching Juliette-serie van Tahereh Mafi nog steeds mateloos populair. Waar eerdere delen nog een vervolg waren op de verhalen van de reeds bestaande personages, maakt ‘Zie me’ een stap in de toekomst met nieuwe hoofdpersonen: James Anderson (het broertje van Warner) en Rosabelle Wolff (een huurmoordenaar van de Ark). Het indringende verhaal maakt pijnlijk duidelijk wat er van een maatschappij overblijft als een regime omver wordt geworpen en het land na een burgeroorlog wederopgebouwd moet worden.
Dankzij de verslavende schrijfstijl, Mafi’s benadering van ‘grijs gebied’ en de vele politieke motieven, is ‘Zie me’ niet alleen spannende fictie, maar biedt het ook reflectie op de actualiteiten.
Mijn recensie
We maken een tijdssprong van tien jaar na de laatste gebeurtenissen in de laatste trilogie over Juliette en Warner. Hoofdpersoon James was in die serie nog een kleine jongen en die kleine jongen is nu uitgegroeid tot een volwassen man met zijn eigen doelen en plannen. Eén van deze plannen is levensgevaarlijk, infiltreren op Ark Island, het enige deel van de Republiek waar het Herstel nog aan de macht is. Niemand die Ark Island heeft betreden komt daar ooit levend weg. Lukt dit hem wel? Tijdens zijn expeditie kruist James’ pad dat van Rosabelle, een meisje met een plan. Rosabelle leeft in bittere armoede en haar grootste zorg is voor zichzelf en haar jongere zusje te kunnen zorgen. Maar het Herstel maakt het haar niet makkelijk. Lukt het haar om haar plan te volgen of zit die mysterieuze jongen die ze steeds tegen het lijf loopt haar in de weg?
We volgen afwisselend James en Rosabelle. Op deze manier zie je goed de verschillen tussen hen en hun leefomgeving. Je merkt ook het verschil in hoe beide personages zijn opgegroeid. Rosabelle is gewend om continu over haar schouder te moeten kijken en niet te kunnen zeggen wat ze denkt en voelt, terwijl James de vrijheid heeft om te zeggen en doen wat hij wil. Dit maakt hem een flapuit en dat is voor zijn missie op Ark Island niet altijd handig. Hij werkt zich voortdurend in de nesten. Ook Rosabelle doet dit op haar manier, maar bij haar is het wat geforceerd door de manier waarop het Herstel reageert. Ze durft zich niet open te stellen, bang voor represailles. Het Herstel heeft namelijk overal oren en ogen. Dit maakt haar interessant, want Mafi geeft weinig prijs over haar. Deze personages lijken dan ook totaal niet bij elkaar te passen en eerlijk gezegd doen ze dat ook niet. Toch blijven ze elkaar tegen wil en dank intrigeren. Omdat dit een eerste deel van een nieuwe serie is leer je zowel James als Rosabelle nog niet goed kennen, maar goed genoeg om je nieuwsgierig te maken. Naast deze personages keren een hoop oude vertrouwde gezichten terug. Dit is leuk om te zien. Waar ik me wel aan stoorde is dat geen enkel personage zich naar hun leeftijd lijkt te gedragen. James heeft soms uitspraken die ik niet bij een twintigjarige vind passen. Ook Kenji is nog steeds de lolbroek die hij altijd was. Waar ik dat eerst wel leuk vond, irriteerde mij dit nu mateloos.
De kenmerkende vlotte schrijfstijl van de auteur komt ook hier weer goed uit de verf. De hoofdstukken zijn kort en de perspectiefwisselingen zijn op een logische manier doorgevoerd. Bij elk hoofdstuk wordt gewisseld en dat is ook logisch. Door deze schrijfstijl ga je in rap tempo door het verhaal. Het grootste minpunt van Mafi’s schrijfstijl in dit boek is toch wel het taalgebruik en dan vooral het taalgebruik in de interacties tussen de personages. Dat mag, zoals eerder al aangegeven, wel wat volwassener gezien hun leeftijd.
De plot van dit boek is duidelijk een opbouw naar wat nog gaat komen. De wereld van zowel de Republiek als Ark Island worden geïntroduceerd en dit wordt op een zodanige manier gedaan dat je hier als lezer een goed beeld van kunt vormen. Dit boek rust vooral op een aantal thema’s waarvan AI toch wel de meest belangrijke is. Het Herstel gaat hier nog verder dan in de eerdere boeken en dat is eng. Want, hoe zij mensen weten te besturen, ja letterlijk besturen, komt wel erg dichtbij. AI wordt voor alles ingezet en het zelfstandig denken en handelen wordt de mensen onder dit bewind ontnomen. De samenleving is gebaseerd op kunstmatige intelligentie en zonder is men niets. Rosabelle probeert hiertegen te vechten en daar zijn de machthebbers niet zo blij mee. Mafi maakt hiermee de verregaande gevolgen van het gebruik van AI op grote schaal goed inzichtelijk. Want dat dit in de toekomst zou kunnen gebeuren is bizar en hopelijk niet de waarheid. Vooral deze thematiek zorgt ervoor dat dit boek intrigeert en dat je door wilt blijven lezen. Er gebeurt verder nog niet veel, maar dat is ook niet gek in een eerste deel van een serie. Het einde insinueert wel iets en daar ben ik benieuwd naar.
Vooraf was ik behoorlijk sceptisch over Zie me van Tahereh Mafi. Weer een boek in de wereld van “Shatter Me” vond ik niet echt nodig, ook al zouden andere personages een rol spelen. Gelukkig bleek mijn scepsis onnodig, want dit boek was best aangenaam om te lezen. Ik had wel grote moeite met de personages en dan met name met de communicatie onderling. Deze voelde erg kinderlijk aan terwijl alle personages volwassen zijn. De communicatie groeit dus niet met de leeftijd mee en dat begon mij behoorlijk te irriteren. Het verhaal en de bijbehorende thematiek zijn goed uitgedacht en ook wel eng. Door de kenmerkende vlotte schrijfstijl lees je dit boek makkelijk weg. Het is alleen niet aan te raden het zonder voorkennis te lezen, bepaalde nuances en insinuaties kunnen dan verloren gaan. Ondanks dat ik best wel kritisch ben, ben ik wel benieuwd naar het vervolg op dit verhaal.
-
Recensie: met je rug tegen de muur van Mariana Zapata
Mariana Zapata is voor mij geen onbekende auteur in het romance genre. Lang, lang geleden las ik From Lukov, With Love nadat ik dit boek al een aantal keer voorbij zag komen. Ik las dit met plezier, maar ik was toen nog wel een groentje binnen dit genre en vond alles wel best. Toch was ik benieuwd naar meer van deze auteur en onder andere The Wall of Winnipeg and Me stond al een tijdje op mijn TBR. In het Nederlands is dit boek verschenen als Met je rug tegen de muur. Ik was nog steeds nieuwsgierig en begon er dan ook vol goede moed, en misschien wel met iets te hoge verwachtingen, aan. Wist Zapata mij opnieuw te verrassen?
Over het boek
Met je rug tegen de muur van Mariana Zapata
Vertaler: Félicia Gravenberg
Uitgegeven door April Books op 3 september 2024
Pagina’s: 500
ISBN: 9789464821345
Genres: Contemporary, Romance
Waardering: ⭐⭐⭐Vanessa Mazur weet dat ze het juiste doet. Ze hoeft zich niet bezwaard te voelen omdat ze ontslag heeft genomen. Manusje-van-alles zijn voor de topverdediger in de National Football Organization was bedoeld als een tijdelijke baan, niet als de rest van haar leven. Vanessa heeft plannen, en die omvatten niet het langer dan nodig wassen van zijn XL-ondergoed.
Maar als Aiden Graves voor haar deur staat en vraagt of ze terugkomt, is ze meer dan geschokt.
Twee jaar lang kon de man die bekendstond als The Wall of Winnipeg het niet opbrengen om haar goedemorgen te zeggen of haar zelfs maar te feliciteren met haar verjaardag. En nu ineens dit? Hij vraagt het ondenkbare.
Maar hoe zeg je nee tegen de man die gewend is alles te krijgen wat hij wil?
Mijn recensie
Deze roman vertelt het verhaal van Vanessa en Aiden. Aiden is een topatleet die niet onverdienstelijk American Football speelt. Hij heeft het zo druk dat hij een persoonlijk assistent nodig heeft. Vanessa heeft de ondankbare taak om deze rol voor Aiden de chagrijn te vervullen. Op een dag is ze er helemaal klaar mee en besluit ze ontslag te nemen. Wat ze niet had voorzien is dat Aiden plots voor haar deur zou staan met de vraag of ze alsjeblieft terug wil komen. Maar dat is dus precies wat er gebeurt. Schoorvoetend stemt Vanessa hiermee in, maar dan komt de ware reden voor zijn verzoek naar boven. Lukt het Vanessa om hiermee in te stemmen of gaat ze de uitdaging aan om de “Wall of Winnipeg” een keer nee te verkopen?
Zapata heeft ervoor gekozen om dit verhaal geheel vanuit Vanessa’s oogpunt te vertellen. Dit is op zich niet uniek, maar is iets dat wel steeds minder voorkomt in een romance. Deze worden bijna altijd vanuit twee perspectieven vertelt zodat je de personages goed leert kennen wat niet geheel onbelangrijk is voor de geloofwaardigheid van een romantische relatie. Doordat dat hier niet het geval is, merk je meteen dat je deze personages minder goed leert kennen. De focus ligt vooral op Vanessa die het nooit echt makkelijk heeft gehad. Ze lijkt nu haar leventje eindelijk eens op orde te hebben, tot Aiden haar hele wereld weer doet opschudden. Ondanks dat Vanessa een achtergrondverhaal heeft, vind ik haar niet echt interessant. Ze blijft een beetje afstandelijk en de auteur gaat nergens de diepte in met haar uitwerking. Helaas geldt dit ook voor Aiden. Doordat we zijn perspectief niet te zien krijgen komen we weinig over hem te weten en alles wat we te weten komen is door een gekleurde, bevooroordeelde bril. Ook hij heeft een verhaal te vertellen, maar hier werd eveneens niet erg de diepte ingegaan. Hierdoor ontbreekt bij mij het emotionele en de connectie, deze voelde ik niet.
Al snel wordt duidelijk wat de belangrijkste trope van dit verhaal is. Dit is geforceerde nabijheid. Helaas valt dit voor mij in dezelfde categorie als fake dating en dat is nou net een van mijn minst favoriete tropes in romance. Ook ben ik niet zo’n fan van de werknemer versus meerdere op de werkvloer, maar dat omvat gelukkig een minder groot deel van het verhaal. Hierdoor begon het boek voor mij wel met een behoorlijke achterstand. Ook nadat ik mij hier overheen zette werd mijn leeservaring niet heel succesvol. Het verhaal, en met name de romance, kabbelt voort en mist veel. Ik voelde geen chemie (iets dat zeker te maken heeft met de tropes) en er wordt weinig tempo gemaakt. Er gebeurt nauwelijks iets waardoor je als lezer op het puntje van je stoel zit. De spanningsboog blijft op de nullijn, waardoor het boek mij niet echt wist te intrigeren en nog minder wist te raken. Vaak zijn romances emotionele rollercoasters, maar daar heb ik dit boek geen enkele keer op kunnen betrappen. Ondanks dat de plot en personages beide uitwerking miste en het boek hierdoor nauwelijks tempo en spanning heeft, is de schrijfstijl van deze auteur prettig. Ook al gebeurt er niets, je wilt toch door blijven lezen. Het verhaal loopt nergens stroef of voelt langdradig.
Ondanks dat ik erg benieuwd was naar Met je rug tegen de muur van Mariana Zapata heeft deze romance mij niet weten te overtuigen. Er gebeurt weinig waardoor er weinig connectie en chemie te voelen is. De romance voelt geforceerd en komt hierdoor erg ongeloofwaardig over. Desondanks leest het boek wel vlot, want ook al gebeurt er niets, toch wil je door blijven lezen. Houd je van een voortkabbelende romance waar weinig gebeurt? Dan is dit boek misschien wel iets voor jou.
-
Dit was | april 2025
Het is alweer bijna half mei, maar ik wilde jullie een maandoverzicht over de maan april niet onthouden. Waarom het zo laat is? Omdat ik eerst niet de fut had het te typen en daarna een paar dagen kwijt ben geweest aan wat onderhoudswerkzaamheden aan de motor van deze blog om het zo maar te zeggen. Ook is april een maand die niet de boeken in kan als memorabel. Ik begon nog steeds met buikklachten, ging daarvoor zelfs naar de dokter, en eindigde snotverkouden. Natuurlijk net weer in die zomerse week. Gelukkig kon ik wel veel buiten zitten en lezen, waardoor ik aan het eind van de maand nog een sprint kon trekken. Ik was toe aan vakantie en daarmee ook moe. Dit uitte zich vanzelfsprekend in mijn leesgedrag, want het duurde lang voor ik een boek uit had en bovendien vond ik veel boeken zeer middelmatig. Kijk je mee?
Gelezen
- De maand begon ik met Glow of the Everflame van Penn Cole. Eerder dit jaar las ik Spark of the Everflame, het eerste deel in deze “the Kindred’s Curse” serie en hoewel het mij niet volledig omver wist te blazen, was ik toch nieuwsgierig genoeg naar het vervolg. Helaas vond ik het tempo wat te traag waardoor dit boek voor mij zo’n typisch tweede deel werd. Cole neemt de tijd om de wereld verder te introduceren en zich meer te focussen op de personages, maar hierdoor wordt de vaart uit het verhaal gehaald. Het einde nodigt wel weer uit om het vervolg te lezen. ⭐⭐⭐
- Na een aantal fantasy boeken was het tijd voor weer een romance. Op één voorwaarde van Lauren Asher is het tweede deel in de “Dreamland billionaires” serie en in tegenstelling tot het vorige boek was ik hier niet echt van gecharmeerd. Het is nog steeds vermakelijk, maar het voelt geforceerd en de ontwikkeling van de romance wordt daardoor ongeloofwaardig. ⭐⭐⭐
- Phantasma van Kaylie Smith was een boek waar ik hoge verwachtingen van had en waarnaar ik ook erg uitkeek vanwege de recensies van anderen. Dat viel op z’n zachtst gezegd een beetje tegen, ik vond het oersaai. Ophelia is een nietszeggend personage dat ik steevast Olivia bleef noemen in mijn hoofd. Dus dan gaat er al iets niet goed. Ook het verhaal zelf heeft niks om het lijf, het lijkt verdacht veel op De prins van Toorn van Kerri Maniscalco. Zonde. Ik heb doorgeploegd tot 67%, maar ben er toen maar mee gestopt.
- Het komt wel eens voor dat je een boek tegenkomt waarvan je vermoedt dat het niets voor jou is. Je nieuwsgierigheid wint het en zo lees je het uiteindelijk toch. Dit overkwam mij met Al het blauw van de hemel van Mëlissa Da Costa. Echt niet alle elementen pasten bij mij, maar toch is het een prima verhaal. ⭐⭐⭐,5
- Een aantal jaar geleden las ik al met plezier een boek van Mariana Zapata, dus nu was het tijd voor Met je rug tegen de muur. Ook hier begon ik met hoge verwachtingen aan, maar dat pakte niet zo goed uit. Ik vond het verhaal en de ontwikkeling van zowel personages als romance enorm tegenvallen. Er gebeurt vrij weinig. ⭐⭐⭐
- Halverwege april schakelde ik over op Kobo Plus in plaats van Storytel omdat ze daar iets aan hebben veranderd waardoor een luisterboek mij begon te irriteren. De maximum afspeelsnelheid hebben ze drashtisch teruggeschroefd. Omdat ik bij een nieuw platform liever iets herlees dan dat ik een nieuw boek oppak, werd het tijd voor Hof van zilveren vlammen van Sarah J. Maas. Na een paar mindere boeken was het heerlijk hier weer helemaal in te kunnen zitten. ⭐⭐⭐⭐⭐
- En voor het gemak luisterde ik Hof van mist en woede van Sarah J. Maas er ook maar even achteraan. ⭐⭐⭐⭐⭐
- Eerlijk gezegd was ik behoorlijk sceptisch toen Zie me van Tahereh Mafi werd aangekondigd. Weer een boek in de wereld van “Shatter me”, moest dat nou? Toch werd ik nieuwsgierig. Hoewel het boek zeker niet perfect is, heb ik me wel vermaakt. ⭐⭐⭐
- De dromendieven van Maggie Stiefvater is een boek waar ik wel benieuwd naar was, maar dat echt een bepaald lezerspubliek nodig heeft. De “Raven Cycle” is een lastige serie die niet voor iedereen is weggelegd. Het paranormale en het spirituele moet je wel liggen. Het verhaal is vaag en om de een of andere reden had ik hier meer last van dan bij het vorige boek. Ik weet nu eigenlijk nog steeds niet wat er gebeurde en wat ik er nou van vond. ⭐⭐⭐
De aanwinsten
- Daughter of No Worlds van Carissa Broadbent
- The Romantische Tragedies van een Drama King van Harry Trevaldwyn
- Foxhole Court van Nora Sakavic
- Dagdroom van Hannah Grace
- Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa
- Het zuiden van Tash Aw
- The Spelshop van Sarah Beth Hurst
- A Song to Drown Rivers van Ann Liang
- Zie Me van Tahereh Mafi
April was op zich dus wel oké, maar het kan beter. Mei is al aardig onderweg, maar we zien wel hoe dat verder loopt.
Hoe was april voor jou?
-
Recensie: Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa
Ken je dat? Je komt een boek tegen en vraagt je af of dit iets voor jou zal zijn, maar je besluit het toch maar te negeren? Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa was zo’n soort boek voor mij. Het sprak mij in eerste instantie totaal niet aan, maar om de een of andere reden bleef het toch ergens knagen. Het wed daarom hoog tijd het te proberen, zonder al te veel verwachtingen te hebben. Want, dan kon het ook niet tegenvallen. Is dit boek iets voor mij gebleken?
Over het boek
Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa
Uitgegeven door Manteau op 7 maart 2024
Pagina’s: 640
ISBN: 9789022340479
Genres: Contemporary, Literatuur & romans
Waardering: ⭐⭐⭐,5Nadat bij Emile jong-alzheimer werd vastgesteld, besluit hij het ziekenhuis en het medeleven van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Stiekem koopt hij een camper en plaatst een advertentie voor een reisgezel. Hij ontvangt een antwoord van Joanne, een mysterieuze jonge vrouw. Het is de start van een adembenemend mooie roadtrip.
Mijn recensie
Verwachtingen vooraf
De reden dat mijn verwachtingen niet al te hoog waren, was de setting. Ik houd nou eenmaal niet zo van boeken waarin gereisd wordt en waarin spiritualiteit en natuur een belangrijke rol spelen. Deze verwachtingen werden bij mij opgeroepen door de flaptekst. Doordat de roman het verhaal vertelt van Emile die op zijn zesentwintigste wordt gediagnostiseerd met jong alzheimer en hoogstwaarschijnlijk nog maar enkele jaren te leven heeft, viel de medaille dan weer de andere kant op. Het verhaal lijkt emotioneel te worden waarin serieuzere thema’s niet uit de weg worden gegaan. En ja, beide verwachtingen kwamen uit.
Personages
Als Emile te horen krijgt dat hij niet lang meer te leven heeft, neemt hij een drastisch besluit. Hij wil al jaren op avontuur, gewoon rondreizen met een camper en zien waar hij terecht komt. Hij heeft deze droom alleen nooit waargemaakt, want daar was geen tijd voor. Nu besluit hij dit wel te doen, want hij weigert dood te gaan in een ziekenhuisbed, gekoppeld aan allerlei apparaten. Hij besluit een reisgenoot te zoeken via een advertentie op internet en zo komt Joanne in zijn leven. Deze twee personages kunnen op het eerste gezicht niet veel meer van elkaar verschillen. Aan de ene kant is er de levenslustige Emile, die nog alles uit het leven wil halen. Joanne daarentegen lijkt behoorlijk levensmoe. Ze is timide (wat helemaal niet erg is), mar laat ook weinig los over zichzelf. Ze is zo gesloten als wat, met dikke muren om zich heen. Als lezer vraag je je af wat haar heeft gemaakt tot wie ze is geworden, want dat mysterieuze heeft ze niet zomaar. Gaandeweg zie je beide personages zich ontwikkelen. Joanne kruipt steeds meer uit haar schulp terwijl Emile juist steeds meer in zijn schulp kruipt. Door deze ontwikkeling van beide personages leer je hen en hun achtergrondverhaal goed kennen. En dan blijkt het helemaal niet zo gek dat dit nou juist de hoofdpersonen van deze roman zijn.
Schrijfstijl
Aan het begin moest ik enorm wennen aan de schrijfstijl. Het boek is origineel Franstalig en dat merkte ik in de vertaling. Dit heeft met name te maken met de manier van communiceren, deze is nogal pompeus waardoor het voor mij als Nederlandse stroef aanvoelt. Ik kon me daardoor moeilijk in het verhaal verliezen. Dit veranderde echter naarmate Da Costa steeds meer prijsgeeft over de personages en nadat er ook echt dingen gebeuren. Het boek is dik en om eerlijk te zijn voelt dat ook zo. Het tempo ligt niet heel hoog. Dit is iets dat goed bij dit verhaal past, maar hierdoor voelde deze roman soms iets te lang. Ook de onregelmatige wisseling van perspectief was verwarrend, maar tegelijkertijd ook logisch voor het verdere verloop van het verhaal.
Plot
Voor natuurliefhebbers is dit boek zeer geschikt. De reis voert Emile en Joanne door de Pyreneeën met zijn kleine schilderachtige dorpjes. De auteur heeft deze goed weten weer te geven op papier. Zelf ben ik niet zo’n liefhebber van boeken die zich in de natuur afspelen, maar in deze lijvige roman kon ik hier wel mee dealen. Zoals eerder al aangegeven is het tempo van de plot vrij laag, tot op een bepaald punt. Wat er dan gebeurt is iets dat je als lezer zelf moet ontdekken, in verband met spoilers kan ik hier weinig over loslaten. Vanaf dit sleutelmoment wist het verhaal mij meer te intrigeren, iets dat het in de eerste paar hoofdstukken absoluut niet deed. Ik wilde erachter komen wat er toch allemaal met Joanne is gebeurd, zij is verreweg het meest interessante personage van dit boek.
Eindoordeel
Ondanks dat ik Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa aanvankelijk de rug toekeerde, ben ik wel blij dat ik het heb gelezen. Zoals verwacht deden de beschrijvingen van de natuur mij niet heel veel, maar de ontwikkeling van de personages was interessant om te zien. Emile en Joanne zijn enorme tegenpolen, maar ontwikkelen zich wel steeds meer. Het tempo ligt wat laag, tot op een bepaald punt in het verhaal. Vanaf dat moment weet het meer te intrigeren en wilde ik verder blijven lezen. Toch weet het niet te voorkomen dat ik het boek vrij dik vond, iets dat ook wel zo is. Het is alleen jammer dat ik dat ook zo voelde. Houd je van verhalen met diepere lagen én beschrijvingen van de natuur? Dan is deze roman een aanrader voor jou.
-
Recensie: Glow of the Everflame van Penn Cole
De “Kindred’s Curse” saga van Penn Cole is zo’n serie die ik per ongeluk eens voorbij zag komen en direct mijn aandacht wist te trekken. Het eerste deel, Spark of the Everflame, is eenn typisch opbouwend verhaal dat een opmaat vormt voor de rest of de serie. Het einde van dit boek was een voorbode van het vervolg, Glow of the Everflame. Van dit tweede deel verwachtte ik dat het net zo fijn zou lezen als het voorgaande, maar ik was wel op zoek naar meer vaart in het verhaal. Kwam ik aan mijn trekken? Let op, deze recensie kan spoilers bevatten voor het vorige boek.
Over het boek
Glow Of the Everflame van Penn Cole
Serie: The Kindred’s Curse #2
Uitgegeven door In eigen beheer op 18 juli 2023
Pagina’s: 594
ISBN: 9798988161738
Genres: Romantasy, Fantasy
Waardering: ⭐⭐⭐An unexpected gift offers the power to change everything. Keeping it could cost Diem her life.
The threat of war has arrived at Diem’s doorstep, along with a new discovery that could save her people. To use it, she must survive the next thirty days by forming a devil’s bargain with the people she hates most: the royal family of House Corbois.
As she dives into the world of the Descended elite, Diem quickly realizes good and evil aren’t as simple as they seem. Old prejudices are challenged, and new loyalties blur the line between friend and foe.
Meanwhile, her mother is still missing, and the secrets she left behind can no longer be ignored—and neither can the Guardians and their demands. Caught between an old flame and a sizzling new spark, Diem must confront the truth about who she is and what she wants before time runs out.
War is coming, and dangerous enemies wait on all sides—but the most deadly battle Diem faces may be the one for her heart.
Glow of the Everflame is the second book in The Kindred’s Curse Saga, a four-book epic fantasy romance series that follows our fiesty, bad*ss heroine Diem Bellator in her fight against injustice and oppression, her struggle to survive in a royal palace full of betrayal and intrigue, and her journey of self-discovery and finding true love. This slow burn, enemies-to-lovers series is perfect for fans of unique magic systems, dragons and other mythical creatures, angst and romantic tension, and hilarious banter. This book will appeal to fans of plot-heavy, character-driven romantasy such as A Court of Thorns and Roses, Throne of Glass, From Blood and Ash, Gild, Shadow & Bone, and The Serpent & the Wings of Night.
Content warning (MAY INCLUDE SPOILERS): death, violence, sexual content, swearing. This book contains adult themes and is intended for readers 18+. This book ends in a cliffhanger.Recensie
Het verhaal pakt de draad direct op na de laatste gebeurtenissen in Spark of the Everflame. Diem krijgt op onverklaarbare wijze de kroon op haar hoofd en is nu koningin van het rijk waarin ze woont. Dit roept veel vragen op, want waarom is een gewoon mensenmeisje uitverkoren? Of is Diem toch niet zo gewoon als ze dacht? Diem twijfelt wat ze nu moet doen, ertegen vechten of haar lot accepteren. Deze twijfels leiden haar naar het paleis, waar ze meer tijd doorbrengt met een ander vraagstuk in haar leven, Luther. Is Diem de juiste persoon op de troon en durft ze zich aan haar volk toe te wijden?
Doordat beide delen in deze serie naadloos in elkaar overlopen zit je als lezer direct weer in het verhaal. Het is niet moeilijk om de voorgaande gebeurtenissen weer voor de geest te halen, ook al legt Cole weinig meer uit. Je volgt Diem terwijl ze de grootste beslissing in haar leven moet nemen, de kroon accepteren of weigeren. Het is duidelijk dat ze er weinig van begrijpt, want waarom nou juist zij? Een mensenmeisje dat toevallig genezeres is? Dit is de vraag die de lezer ook continu bezighoudt en daarmee de rode draad van deze omvangrijke fantasy vormt. De auteur is er goed in geslaagd om Diems twijfels aan het papier toe te vertrouwen, maar ook in het weergeven van de beslissing die ze neemt en welke gevolgen dit voor haar heeft. Hierdoor leer je haar steeds een beetje beter kennen. Daarnaast krijg je meer inzicht in de bijfiguren en hun rol in dit verhaal. De cast met personages wordt uitgebreid met bijfiguren die direct al een belangrijke rol spelen en die samen een found family vormen. De focus van dit boek ligt vooral op deze personages en hun ontwikkeling, zowel op individueel niveau als in groepsverband.
Omdat de auteur meer focus op de personages legt, wordt de plot een beetje vergeten. Het verhaal beweegt zich traag voort en er gebeurt weinig spannends. Er wordt toegeleefd naar een climax, maar als puntje bij paaltje komt wordt dit meer een anticlimax. Ik was voortdurend op zoek naar een moment waarop er meer vaart in het boek zou komen. Doordat deze uitbleef heeft dit deel voor mij de typische symptomen van een tweede boek syndroom. Er is al het een en ander opgebouwd, maar nog niet genoeg om echt te beklijven. De verschuiving van plot gestuurd naar karakter gestuurd is voor het verloop van deze serie logisch, maar dit zorgt ervoor dat dit boek enorm dik voelt. Wat in feite ook klopt, want het telt bijna 600 pagina’s en zo’n 20 uur aan luistertijd. De hoofdstukken zijn van gemiddelde lengte en ondanks de dikte en het trage tempo leest het wel redelijk vlot. Toch was ik niet volledig geïntrigeerd, want ik had verwacht meer antwoorden te krijgen. Die blijven uit waardoor dit verhaal, ondanks de karakterontwikkeling, wat stuurloos voelt. Het einde maakt veel goed, want dit bestaat wederom uit een cliffhanger.
Glow of the Everflame van Penn Cole was niet helemaal wat ik ervan had verwacht en gehoopt. Desondanks heb ik me wel vermaakt en dat heeft voornamelijk als reden dat de focus ligt op de personages en hun ontwikkeling. Hierdoor kabbelt de plot wat voort, waardoor het boek wel erg dik aanvoelt. Ik geef de voorkeur aan karakter gestuurde boeken, maar voor het vermaak mag er ook wat meer vaart in het eigenlijke verhaal zitten. Dat is bij fantasy toch al een wankel evenwicht en hier is dat net een beetje zoek. Het einde wekt de suggestie dat er in het derde boek in deze serie, Heat of the Everflame, meer op het spel zal staan. Hier ben ik dan ook zeer benieuwd naar.
-
Recensie: Onverschrokken van Rebecca Yarros
Mijn eerste kennismaking met de boeken van Rebecca Yarros was met de “Flight & Glory” serie. Het duurde even voor ik deze ook echt uit las, want recent las ik pas het vijfde en laatste boek, Onverschrokken, dat al in 2021 in het Nederlands was verschenen. Maar, ik moest wel wachten omdat ik vorig jaar pas het vierde deel, Onweerstaanbaar, las. Dat is ook nodig, want dit laatste boek in deze serie vertelt het verhaal van Morgan en speelt zich twee jaar na het vorige boek af. Doordat ik de contemporary romances van Yarros verslind, waren mijn verwachtingen voor dit boek weer bijzonder hoog. Ik verwachtte een hoop emoties en karakterontwikkeling. Heeft deze roman mijn verwachtingen waar kunnen maken?
Over het boek
Onverschrokken van Rebecca Yarros
Serie: Flight & Glory #5
Uitgegeven door Z&K op 17 juni 2021
Pagina’s: 477
ISBN: 9789020542370
Genres: New Adult, Romance, Contemporary
Waardering: ⭐⭐⭐⭐Twee jaar nadat de man van wie ze hield is gedood in Afghanistan, probeert Morgan haar leven weer bij elkaar te rapen. Haar strandhuis in de Outer Banks is toe aan renovatie en dat project is de perfecte afleiding. Maar ook haar nieuwe knappe buurman eist haar aandacht op…
Als alleenstaande vader en reddingspiloot Jackson zijn buurvrouw Morgan ontmoet, is er meteen een klik, maar Morgan heeft een hoge muur om zich heen gebouwd. Kan Jackson daar doorheen breken?Mijn recensie
Dit verhaal speelt zich twee jaar na de gebeurtenissen in Onweerstaanbaar af. We volgen Morgan, het lid van de vriendengroep dat altijd een beetje op de achtergrond bleef. Ze was nooit echt aanwezig of pakte een grotere rol in het verhaal zoals de andere meiden uit de serie dat doen. Zij had een grote liefde, maar met hem werd het nooit iets. Toen het wel iets leek te worden, verongelukte Will, want zo heet hij. Nu is het twee jaar later en Morgan is een emotioneel wrak. Zo’n wrak zelfs dat ze haar vrienden niet meer onder ogen durft te komen, op Sam na. Ze verhuist naar een klein schiereiland om hier helemaal opnieuw te beginnen. Letterlijk, want het huis waar ze komt te wonen is totaal verrot en moet grondig worden opgeknapt. Dit past wel bij de stemming van Morgan, want ook zij moet haar leven weer op orde krijgen. Haar trauma’s en het proces van verwerking heeft Yarros goed op papier weten te zetten. We leren haar kennen als een zielig hoopje mens, maar gaandeweg zie je dat ze de gebeurtenissen uit het verleden een plekje durft te geven en zich weer open durft te stellen.
Dit alles komt zeker door Jackson. Ook hij heeft een hoop meegemaakt in het leven en hij worstelt als alleenstaande vader met de opvoeding van zijn dochter Finley. Het is dan ook aan haar te danken dat Morgan en Jackson elkaar echt ontmoeten. Hij probeert haar direct voor zich te winnen, maar komt er al snel achter dat dat moeilijk wordt omdat Morgan niets van hem wil weten. Hij geeft niet op en is eigenlijk vrij zorgzaam voor haar. Hij is zeker niet perfect en gaat vaak genoeg op z’n bek, maar zijn standvastigheid zorgt ook voor iets veiligs. Jackson en Morgan hebben qua ontwikkeling een hoop te doen en dat lukt hun zowel individueel als gezamenlijk. Doordat Yarros bij ieder hoofdstuk van perspectief wisselt leer je hen allebei goed kennen en hierdoor zie je dat ze goed zijn uitgewerkt.
net als de andere delen in deze serie is dit boek karakter gestuurd. Dit zijn romances zoals we van deze auteur kennen, met diepere lagen en zorgvuldig uitgedachte personages en plotlijnen. Ik heb het gevoel dat de laatste boeken die Yarros heeft gepubliceerd wat gehaast zijn geschreven waardoor ze afgeraffeld voelen. In the likely event vond ik zwaar teleurstellend en over Onyx Storm had ik eveneens tegenstrijdige gevoelens. Deze waren hier weer helemaal weg. Ik was van begin tot eind geboeid door dit boek en de reis die de personages afleggen. Door de vlotte en gemakkelijke schrijfstijl kon ik het boek in één ruk uitlezen, ik wilde niet stoppen. En daar was ik lij om, want hier hoopte ik weer een beetje op.
Gelukkig heeft Onverschrokken van Rebecca Yarros mij niet teleurgesteld. Ik verwachtte dit al, maar het is altijd fijn om hierin te worden bevestigd door de daadwerkelijke leeservaring. De laatste tijd krijg ik het gevoel dat deze auteur wat gehaast aan het schrijven is waardoor de verhalen mij niet echt kunnen boeien. Dat idee kreeg ik bij dit boek niet. De emoties liepen hoog op bij de personages en hierdoor was de karakterontwikkeling geloofwaardig. De schrijfstijl is prettig en ik was van begin tot eind geboeid. Ik hoop dat deze auteur weer meer tijd kan nemen voor dit soort contemporary romances, want hier blinkt ze toch wel in uit.
-
Recensie: Dageraad boven de boete van Suzanne Collins
Toen De Hongerspelen van Suzanne Collins voor het eerst verscheen, had niemand ooit kunnen vermoeden dat dit zo’n klassieker zou worden binnen de Young Adult literatuur. Op dat moment las ik wel, maar ik was totaal niet thuis in de YA boeken. Ik wist niet eens dat deze bestonden. Ik kende het verhaal in eerste instantie dan ook niet, tot de film verscheen. Ik ging erheen en vond het niets. In 2018 las ik het eerste boek voor het eerst, maar ook toen ging het er niet in. Dit veranderde in 2020, toen had ik de smaak opeens te pakken en las ik alles achter elkaar door. De ballade van slangen en zangvogels kon daar meteen achteraan. Vorig jaar werd er nog een proloog aangekondigd, het verhaal van haymitch dat zich tijdens de vijftigste hongerspelen afspeelt en dat de titel Dageraad boven de boete heeft. Dit is interessant, want we weten allemaal hoe hij zich gedroeg tijdens de serie. Ik kon dan ook niet wachten op dit boek en ik begon dan ook snel na verschijning met lezen. Het was onvermijdelijk om hoge verwachtingen te hebben. Heeft dit verhaal deze waargemaakt?
Over het boek
Dageraad boven de boete van Suzanne Collins
Vertaler: Maria Postema
Serie: De Hongerspelen #0.5
Uitgegeven door Van Goor op 18 maart 2025
Pagina’s: 464
ISBN: 9789000397259
Genres: Dystopie, Young Adult
Waardering: ⭐⭐⭐⭐⭐Waar vecht je nog voor als je alles waar je van houdt verliest?
De dag van de boete voor de vijftigste Hongerspelen breekt aan en paniek houdt de districten van Panem in zijn greep. Dit jaar worden er ter ere van de Kwartskwelling twee keer zoveel tributen de afgrijselijke arena in gestuurd worden. In District 12 probeert Haymitch Abernathy niet te veel na te denken over de kans dat hij een van hen zal zijn. Hij wil gewoon de boete doorkomen en bij het meisje zijn van wie hij houdt. Maar wanneer zijn naam tijdens de ceremonie wordt geroepen verandert die droom in een nachtmerrie. Hij wordt onmiddellijk afgevoerd naar het Capitool, samen met drie andere tributen: een jeugdvriendin die als een zus voor hem is, een geobsedeerde bookmaker, en het meest verwaande meisje van de stad.
Zodra de Spelen beginnen, beseft Haymitch dat hij gedoemd is te verliezen. Maar iets in hem wil vechten… En hij wil dat zijn strijd tot ver buiten die dodelijke arena nagalmt.Mijn recensie
Haymitch hebben we leren kennen als de sarcastische dronkaard die een poging deed om Katniss en Peta door de hongerspelen te loodsen. Het leek alsof niets hem kon schelen en ik vond hem ook een beetje irritant. Want, hoe kon zo’n figuur nou twee tributen begeleiden? Nu is het tijd om vierentwintig jaar terug in de tijd te gaan, naar de vijftigste Hongerspelen. Haymitch was een van de tributen en door middel van dit boek leer je hem veel beter kennen. Achter de man die continu naar de fles grijpt zit namelijk een heel verhaal.
We leren Haymitch kennen als een zorgzame jongen die hard moet werken. Net als alle inwoners in District 12 heeft hij het niet makkelijk. Ondanks dat ze het thuis niet breed hebben geeft hij veel om zijn moeder en broertje en probeert hij zo goed en kwaad als het kan voor hen te zorgen. Deze zorgzaamheid straalt Haymitch ook uit naar zijn vrienden en geliefden. Ook tijdens de spelen blijft hij voor mensen willen zorgen, hij probeert de andere tributen zo goed mogelijk te helpen. Het Capitool is echter al wreder dan wreed en dat moet Haymitch ontgelden. Hierdoor zie je hem langzaamaan veranderen. Hij doet alles met de beste bedoelingen, maar het wordt duidelijk dat hij langzaam afstompt. Dit proces is door Collins goed weergegeven. Ze spaart niemand, maar dan ook echt niemand. Dat maakt dat het lastig is om personages te leren kennen, want hoe lang ga je ze meemaken? Dat blijft steeds de vraag.
De plot volgt de structuur van alle andere boeken in deze serie. Dat is niet gek, want het is telkens hetzelfde stramien en de focus ligt op de spelen en hoe de personages zich gedragen tijdens deze kwelling. Collins verwerkt actuele thema’s in het verhaal, want net als alle andere hoofdpersonen wil ook Haymitch een einde maken aan de spelen en het wrede regime van het Capitool. Doordat ik de boeken op volgorde van publicatie las, herkende ik veel elementen waar in dit verhaal op wordt teruggegrepen en daardoor worden verduidelijkt. Tevens zien we ook veel bekende gezichten die in de eerdere boeken al een rol speelden.
Aan de schrijfstijl van de auteur is niets verandert. Van begin tot eind zit je helemaal in het verhaal. De hoofdstukken zijn vrij lang, maar ik geef eerlijk toe dat ik geen flauw benul had van in welk hoofdstuk ik las. Voor mijn gevoel vloeide aalles mooi in elkaar over. Doordat het verhaal weet te intrigeren was het makkelijk het binnen no time uit te lezen. Dat wilde ik eigenlijk niet, ik wilde ervan genieten. Dat deed ik ook, maar toch wilde ik er nog net iets langer over doen.
Je zou kunnen zeggen dat Suzanne Collins de wereld van Panem en de Hongerspelen probeert uit te melken, maar ieder nieuw deel is een waardevolle toevoeging aan deze serie. In Dageraad boven de boete krijgen we meer informatie over Haymitch en zie je wat hem heeft gemaakt tot de man die we hebben leren kennen in het eerste boek. Het is dan ook aan te raden om alle boeken in deze serie op volgorde van publicatie te lezen en niet op volgorde van delen in het verhaal. Zo mis je niets van alle broodkruimels die door de auteur worden achtergelaten en waardoor alles nog beter op zijn plek valt. Het was weer nostalgisch om terug te zijn in deze wereld, waar toch weer iets nieuws valt te ontdekken.
-
Recensie: Op één voorwaarde van Lauren Asher
Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik Tussen de regels, het eerste boek in de “Dreamland Billionaires” serie van Lauren Asher las. Verrassend genoeg beleefde ik veel plezier aan dit boek, iets dat ik niet echt had verwacht omdat TikTok hypes en ik vaker niet dan wel samengaan. Toch duurde het even voor ik het tweede boek in deze serie over drie broers die een missie moeten volbrengen om aanspraak te kunnen maken op de erfenis van hun grootvader oppakte. In ieder boek volgen we een andere broer en nu was het de beurt aan Declan. Ik las al wat minder goede recensies van Op één voorwaarde en dat zorgde ervoor dat ik een beetje huiverig was en mijn verwachtingen heb moeten bijstellen. Heeft dit boek mij wederom weten te verrassen?
Over het boek
Op één voorwaarde van Lauren Asher
Serie: Dreamland Billionaires #2
Uitgegeven door Love Books op 1 juni 2023
Pagina’s: 472
ISBN: 9789021475240
Genres: Contemporary, Romance
Waardering: ⭐⭐⭐Wat als ze echt voor elkaar vallen?
Declan heeft altijd geweten hoe zijn toekomst eruit gaat zien: hij is voorbestemd om CEO te worden van het media-imperium van zijn familie. Maar dan blijkt zijn grootvader in zijn testament een shockerende verrassing te hebben opgenomen: Declan krijgt alleen zijn droombaan als hij getrouwd is en een erfgenaam heeft. De bruuske Declan leeft voor zijn werk. Waar haalt hij zo snel een echtgenote vandaan?
Iris is als assistent van Declan gewend alles voor hem te regelen. Als ze ziet wat er voor hem op het spel staat, besluit ze hem te helpen. Nog voor ze er goed over na heeft kunnen denken, is ze overal al geïntroduceerd als de verloofde van Declan.
Het lijkt het perfecte plan. Het enige wat ze ervoor hoeven te doen is spelen dat ze dolverliefd zijn. Ze zijn allebei vastbesloten om het zakelijk te houden en geen gevoelens voor elkaar te krijgen. Maar wat gespeeld is en wat echt wordt al snel steeds lastiger te onderscheiden.
Op één voorwaarde (Engelse titel Terms and Conditions) is het tweede deel van Lauren Ashers bestsellerserie in de wereld van attractiepark Dreamland. Het eerste deel heet Tussen de regels (Engelse titel The Fine Print). Alle delen zijn los van elkaar te lezen!Mijn recensie
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Declan en Iris. Dit is niet vreemd, want dit is kenmerkend voor boeken binnen het romance genre. Op deze manier worden beide kanten van het verhaal belicht en leer je de personages goed kennen. Hier vind ik dat wat tegenvallen, want de personages komen in het begin nogal oppervlakkig op mij over. Gaandeweg leer je hen steeds beter kennen en kom je erachter dat zowel Declan als Iris een stuk meer gelaagd zijn. Iris heeft een behoorlijk laag zelfbeeld en stelt alles in het werk om zich te bewijzen tegenover haar omgeving. Dit gaat lange tijd goed, maar ze verandert hierdoor in een machine die eigenlijk niet goed meer weet wie ze nou daadwerkelijk is. Declan lijkt hier gebruik van te maken, hij is een workaholic voor wie het werk alles is. Hij heeft ambities en probeert deze waar te maken, ook al gaat het ten koste van zichzelf en de mensen om hen heen. Naarmate het verhaal vordert kom je erachter dat ook hier de vork anders in de steel zit. Doordat Iris en Declan gedwongen zoveel tijd met elkaar doorbrengen zie je hen groeien. Het is niet te verwachten, maar deze tegenpolen vullen elkaar perfect aan.
Ondanks dat ze elkaar perfect aanvullen voelde ik weinig chemie tussen Iris en Declan. Dit heeft zeker te maken met de basis van het verhaal, maar het voelt op de een of andere manier geforceerd omdat het nou eenmaal moet om het boek en deze romance te laten slagen. Hierdoor verandert een roman die zeker ook diepere lagen kent, toch in iets voorspelbaars. Dat had ik ook wel weer verwacht omdat het een populair Booktok boek is, maar ik hoopte ergens nog eens verrast te worden. Dat gebeurde niet. Ondanks de vlotte schrijfstijl van Asher en de korte hoofdstukken werd ik door de voorspelbaarheid niet volledig meegenomen in het verhaal. De personages ontwikkelen zich goed, maar de plot is vrij mager. Het doet wat het moet doen en daar is ook alles mee gezegd. Doordat ik niet volledig werd geïntrigeerd las ik het boek niet altijd met evenveel interesse en dat is jammer.
Op één voorwaarde van Lauren Asher is een boek waarmee ik me zeker heb vermaakt, maar dat mij ook niet volledig in zijn greep wist te krijgen. Hoofdpersonen Iris en Declan ontwikkelen zich allebei en vullen elkaar perfect aan, maar de chemie ontbreekt en voelt geforceerd om het boek en de romance te laten slagen. Het verhaal is vrij voorspelbaar en ondanks de diepere lagen werd ik niet verrast. De schrijfstijl is wel fijn met korte hoofdstukken waardoor het makkelijk wegleest. De recensies die ik las hebben helaas gelijk gekregen. Ik ben, ondanks dat dit boek mij niet heeft overtuigd, wel nieuwsgierig naar het verhaal over de laatste broer.
-
Recensie: De vergeten buurttuin van Sharon Gosling
Een poos geleden zag ik het boek De vergeten buurttuin van Sharon Gosling regelmatig voorbijkomen. Hoewel de flaptekst mij wel trok, wist ik ook al dat ik dit boek ooit een keer wilde lezen, met de nadruk op ooit. Het kreeg geen prioriteit. Het is een klassieke feelgood en daar moet ik in de stemming voor zijn. Ik zette het op mijn Storytel boekenplank voor het geval het ooit eens zover was. Recent wist ik niet wat ik wilde lezen en scrolde ik door die bewuste boekenplank. Ik vond deze roman daar terug en ging er zonder al te hoge verwachtingen in. Ik zag het vooral als een tussendoortje om weer even op adem te komen na de afgelopen periode aardig wat fantasy te hebben gelezen. Voldeed het boek aan deze eis of was het toch te simpel voor mij?
- Titel: De vergeten buurttuin
- Auteur: Sharon Gosling
- Uitgeverij: Z&K
- Verschenen op: 8 mei 2024
- Bladzijden: 368
- ISBN: 9789020555042
- Genre: Feelgood
- Waardering: ⭐⭐⭐
‘De vergeten buurttuin’ van Sharon Gosling vertelt het verhaal van Luisa MacGregor, een
succesvolle landschapsarchitect. Zij heeft groen licht gekregen voor het liefdadigheidsproject waar ze al jaren van droomt: stukken grond in achterstandswijken omtoveren tot levendige buurttuinen. Ze is vastbesloten om samen met Cas, een lokale leerkracht, en Harper, een tiener met een heftig verleden, de buurttuinen tot een succes te maken. Maar haar zelfvertrouwen wankelt; lukt het haar wel om de gemeenschap bij elkaar te
brengen? En bloeit er iets op tussen haar en Cas?Ik begrijp heel goed waarom dit boek wordt bestempeld als feelgood. Het verhaal gaat over landschapsarchitecte Louisa die al heel lang een droom heeft om een tuin te ontwerpen die weer wat saamhorigheid terugbrengt in een gemeenschap. Toch twijfelt ze als ze de kans krijgt om een stuk grond te bemachtigen, want ze weet niet of dit nog is wat ze wil. Er gaat namelijk een hoop verdriet schuil achter de reden waarom Louisa deze droom in de ijskast heeft gezet. Daarnaast is het braakliggende fabrieksterrein in een klein kustplaatsje nogal een puinhoop. Samen met de dorpsbewoners probeert ze toch iets van dit terrein te maken.
De plot klinkt vrij voorspelbaar en dat is dan ook precies de reen dat ik het boek even liet liggen. Ik hou namelijk niet zo van ultravoorspelbare boeken, die brengen mij doorgaans niet de voldoening en het vermaak waar ik tijdens het lezen op hoop. In dit geval klopt dat ook wel, want het verhaal weet ondanks de serieuzere thema’s niet echt te beklijven. Naast Louisa speelt Harper een rol. Deze tiener heeft al heel wat uitgevreten en heeft het thuis niet makkelijk. Ze is koppig en tegendraads, maar gaandeweg zie je hoe ze zich ontwikkelt. De omgeving waarin je opgroeit speelt is van grote invloed op je leven en dat maakt de auteur met het verhaal van Harper duidelijk. Werkloosheid, criminaliteit, verslaving en armoede zijn zomaar een paar thema’s waar de dorpsbewoners mee te maken hebben.
Niet alle personages zijn even goed uitgewerkt. Sterker nog, ik ben van het derde personage zelfs al de volledige naam vergeten. Omdat het hier om een leraar gaat noemen de jongeren in het dorp hem Mr. P.. Maar hoe hij ook alweer echt heet, ik weet het niet meer. Ook voor Louisa en Harper geldt dat de uitwerking nog wel te wensen overlaat. Harper is dan het beste uitgewerkt, maar geen enkel personage weet echt te boeien. Zoals eerder gezegd geldt dit ook voor de plot, ook al is het verhaal makkelijk geschreven.
De vergeten buurttuin van Sharon Gosling doet wat het moet doen, het is een prima tussendoortje. Het is een typische feelgood met een mooi afgerond en gelukkig einde en die daardoor diepgang mist. Het boek weet niet echt te beklijven en is daardoor geschikt voor de lezer die daar geen problemen mee heeft. Ik heb dat probleem dus wel.
-
Recensie: Drakenrijder van Taran Matharu
Nadat ik in 2017 voor het eerst kennismaakte met het werk van Taran Matharu was ik direct nieuwsgierig naar meer. Ik vond de “Summoner” serie toentertijd erg goed. Ook de tweede serie van deze auteur startte veelbelovend, ook al heb ik alleen het eerste deel van “Contender” gelezen. Na de aankondiging van Drakenrijder, het eerste deel in de “Soulbound” saga was ik direct nieuwsgierig. Een boek met draken en waarin de band tussen mens en draak centraal staat trok direct mijn aandacht. Ik weet het, dit lijkt best wel op Fourth Wing, maar op de een of andere manier voelde dit anders. Toch duurde het een behoorlijke tijd voor ik dit boek ook daadwerkelijk oppakte. Doordat ik weinig mensen erover hoorde praten op sociale media en in recensies waren mijn verwachtingen al behoorlijk getemperd. Ik was nog wel nieuwsgierig, maar niet meer zoals eerst. Ik ging daarom vrij blanco deze leeservaring in. Heeft de auteur mij eer weten te verrassen?
- Titel: Drakenrijder
- Auteur: Taran Matharu
- Serie: Drakenrijder #1
- Uitgeverij: Van Goor
- Verschenen op: 25 april 2024
- Bladzijden: 448
- ISBN: 9789000380961
- Genre: Young Adult, Fantasy
- Waardering: ⭐⭐
Stap in de magische wereld van de Soulbound-trilogie!
De vijftienjarige Jai is gijzelaar aan het keizerlijk hof van het Sabijnse Rijk, sinds zijn vader jaren geleden door de keizer werd verslagen. Al lange
tijd wil hij wraak nemen, maar er was nooit een kans. Dan komt de zoon van de keizer aan de macht en die verklaart de oorlog aan Jais volk. In de chaos
die uitbreekt weet Jai te ontsnappen. Tijdens zijn vlucht vindt hij een drakenei, dat al snel uitkomt. Dankzij hulp uit onverwachte hoek weet hij een magische
band met zijn draak, Winter, te ontwikkelen. Hij ziet wat Winter ziet en voelt wat Winter voelt. En dan wordt het eindelijk tijd voor wraak…
Drakenrijder is perfect voor alle lezers die hebben genoten van A Game of Thrones, Eragon en The Poppy War. Deze nieuwe fantasy-serie van Taran Matharu
is een verhaal over draken en epische veldslagen, maar ook over verbinding en het vinden van jouw plek in de wereld. Drakenrijder is een episch fantasyboek
voor lezers vanaf 15 jaar, waar zowel Young Adults als volwassenen urenlang in meegesleept zullen worden. Een must-read!Helaas moet ik toegeven dat ik, ondanks mijn bijgestelde verwachtingen, niet van dit verhaal heb kunnen genieten. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit de vijftienjarige Jai die al veel heeft meegemaakt in zijn jonge leven. Zijn volk wordt onderdrukt en als straf voor de daden van zijn vader is hij als klein ventje naar het keizerlijk paleis verbannen waar hij te werk is gesteld als de bediende van de oude keizer. Nu, tien jaar later, werkt hij hier nog steeds. De beste man takelt af en Jai ruikt zijn vrijheid. Deze missie sijpelt door in het hele verhaal. Jai is een personage met een sterke wil, maar met weinig plannen. Hij komt hierdoor niet goed uit de verf, het is moeilijk met hem mee te leven. Hij is nog vrij jong en dat is terug te zien in zijn acties. Hij heeft verder weinig indruk weten te maken. Dit geldt helaas ook voor de andere personages. Matharu voert verschillende personages op en geen van allen heeft echt een voetafdruk weten achter te laten. Hun namen en rollen lijken zodanig op elkaar dat het mij nooit is gelukt ze uit elkaar te halen. Ook de draken maken weinig indruk, ze zijn minder aanwezig dan verwacht.
Mijn hoop was daarom gevestigd op het verhaal. Dat weet eveneens niet te intrigeren. Er gebeurt vrij weinig waardoor het tempo laag ligt. Het duurt tot ongeveer halverwege het boek voor er iets meer gebeurt, maar daarna wordt het tempo niet verhoogd. De gebeurtenissen zijn voor mij niet spannend genoeg en weten hierdoor niet te boeien. De plot is mij dan ook totaal niet bijgebleven, wat Jai nou precies wil is mij totaal ontgaan. Dat is zonde, want er zit zeker potentie in. De wereld is wel redelijk goed uitgewerkt, ook al vind ik het lastig mij hier een beeld bij te vormen. Ik las dat deze is geïnspireerd op het Romeinse rijk, dus dat neem ik dan maar aan.
Ondanks dat het verhaal weinig tempo bevat, leest het boek wel makkelijk door. Dit komt doordat de auteur het verhaal heeft opgedeeld in ongeveer 100 zeer korte hoofdstukken. Hierdoor lees je er makkelijk nog eentje weg. Dit helpt alleen niet met de spanningsopbouw, deze mist totaal. Ik besef dat dit geen romantasy is, maar een “reguliere” fantasy. Wellicht is dit genre dan toch niet aan mij besteed.
Nadat ik het lezen van Drakenrijder van Taran Matharu meermaals heb uitgesteld, moet ik tot de conclusie komen dat dit geen boek voor mij is gebleken. Het tempo ligt te laag en zowel plot als personages weten mij niet te intrigeren. De schrijfstijl is wel fijn, door de zeer korte hoofdstukken leest het boek makkelijk. Dit zorgt er alleen niet voor dat er een spanningsboog aanwezig is. Deze serie is voor mij dan ook klaar, ik ga niet verder in het tweede deel. Houd je van boeken met draken maar doet romantasy je niets? Dan is dit boek waarschijnlijk meer iets voor jou.