In 2022 verscheen Twin Crowns, het eerste deel in de gelijknamige serie van Catherine Doyle en Katherine Webber. Dit boek was een verrassing en ook wel verfrissend binnen het behoorlijk verzadigde young adult fantasy landschap. In 2023 verscheen het vervolg, Cursed Crowns. Dit boek had niet dezelfde sprankeling als zijn voorganger. Het in 2024 verschenen slotdeel Burning Crowns leef dan ook een tijd op de plank liggen, want ik wist niet zeker of ik het wel wilde lezen. Aan de ene kant was ik diep teleurgesteld in het vorige boek, maar aan de andere kant wil ik series het liefst afmaken. Zeker als er nog maar een boek is. Ik besloot het toch een eerlijke kans te geven in de hoop op een goede, meeslepende afsluiter van een serie die verrassend begon, maar dat niet weet vast te houden. Hebben Doyle en Webber zich weer kunnen bewijzen en mijn teleurstelling weg kunnen nemen? Let op, deze recensie bevat spoilers voor de eerdere delen.

Over het boek

Burning Crowns van Catherine Doyle, Katherine Webber
Vertaler: Charlaine Kreuning, Inouchka Kreuning
Serie: Twin Crowns #3
Uitgegeven door HarperCollins Holland op 28 augustus 2024
Pagina’s: 400
ISBN: 9789402715552
Genres: Fantasy, Romantasy, Young Adult
Waardering: ⭐⭐⭐

Burning Crowns van Catherine Doyle & Katherine Webber is het laatste deel van de door TikTok groot geworden romantasy-serie Twin Crowns.

Sinds Wren de zogenaamde bloedspreuk heeft uitgesproken, lijkt het alsof er een vloek op haar rust. Haar magische krachten zijn onbeheersbaar geworden en ze heeft vreemde dromen die haar bang maken. Er zit niets anders op dan naar de bergen te reizen om de Berggenezer te raadplegen, in de hoop dat zij kan helpen.

Ook Rose heeft onrustige nachten. Op een ochtend wordt ze wakker en ziet ze haar ondode voorouder Oonagh naast haar bed staan, die haar beveelt de troon op te geven. Doet ze dat niet, dan zal het hele land worden vernietigd.

Er is maar één manier om hun koninkrijk te redden, maar daarvoor zullen de zusjes een groot offer moeten brengen…

Mijn recensie

Net als de vorige boeken volgen we afwisselend de tweelingzussen Wren en Rose. Waar deze twee zich in het begin van deze serie zich met sprongen ontwikkelden, bleef dit in het vervolg uit. Helaas is dat ook hier het geval. De gebeurtenissen aan het eind van het vorige boek hebben hun levens voorgoed verandert en er wordt naarstig gezocht naar een manier om hun gemene voorouder te doden. Het verhaal pakt de draad op nadat Wren de bloedspreuk heeft uitgesproken die machtiger is dan gedacht. Hierdoor zou het makkelijk moeten zijn snel weer geïntrigeerd te worden. Dit was bij mij niet het geval, zeker niet omdat er een langere periode heeft gezeten tussen het tweede en derde deel. Hierdoor duurde het even voor ik alles weer kon plaatsen.

Doordat Doyle en Webber bij ieder hoofdstuk van perspectief wisselen, wordt snel duidelijk hoe Wren en Rose met hun situatie omgaan. Het grootste deel van de tijd zijn de meiden gescheiden. Dit biedt een mooie kans op verdere groei van deze personages, maar zoals eerder aangegeven blijft deze uit. Het gevoel overheerst dat alle ontwikkeling in het eerste boek is gepropt en dat de vervolgdelen vooral geschreven zijn omdat het nou eenmaal het plan was. Wren en Rose zijn veranderd van sterke vrouwen die steeds meer in hun rol groeiden tot dertien in een dozijn vrouwen die nog met een spook uit een ver verleden moeten afrekenen. Op romantisch gebied is er wel wat gaande, maar door zijn voorspelbaarheid voelt dit eveneens afgeraffeld.

Omdat de uitwerking van de personages behoorlijk ondermaats is, zou je verwachten dat het boek plot gestuurd is. Dit zou betekenen dat de plot wel weet te intrigeren en ook nog spannend wordt. Misschien zelfs wel explosief, omdat het hier om een afsluiter van een serie gaat. Niets van dit alles blijkt waar. Het boek leest snel door de vlotte schrijfstijl met zijn korte hoofdstukken waarin telkens van perspectief wordt gewisseld, maar de auteurs weten de spanning er niet in te krijgen. Het verhaal blijft hierdoor wat op de vlakte en weet mij nergens echt mee te slepen. Alle losse eindjes worden wel aan elkaar geknoopt, maar deze young adult fantasy wordt nergens echt interessant. De doelgroep zal dit niet deren, want voor de jongere lezer gebeurt er genoeg dat spanning oproept. Dit neemt niet weg dat de vervolgdelen voelen als een slap aftreksel van dat ijzersterke eerste deel.

Nadat ik behoorlijk teleurgesteld achterbleef na het lezen van het tweede deel in de “Twin Crowns” serie van Catherine Doyle en Katherine Webberr, was mijn hoop gevestigd op de afsluiter Burning Crowns. Hoewel dit boek vlot wegleest, is de uitwerking van zowel plot als personages ondermaats. Wren en Rose lijken stil te staan in hun ontwikkeling en de plot weet zichzelf nergens meer te onderscheiden. Het verzuipt in voorspelbaarheden en moetjes, want alle losse eindjes worden aan elkaar geknoopt. Ook op romantisch gebied was er geen enkele spanning voelbaar. Dit past wel bij het young adult genre, maar deze spanning was er aan het begin van deze serie wel. De doelgroep vindt dit verhaal absoluut spannend, maar voor mij had zowel dit als het vorige deel niet gehoeven. Het verhaal voelde bij het eerste deel al af en verteld.