Doordat ik pas vrij laat het fenomeen Young Adult boeken ontdekte (oké ik las deze boeken al eerder zonder dat ik dat door had), heb ik veel hypes pas later ontdekt. Eén van deze hypes was de “Shatter Me” serie van Tahereh Mafi, in het Nederlands beter bekend als “Touching Juliette”. Deze serie bestaat uiteindelijk uit twee trilogieën en terwijl ik de eerste originele trilogie echt genieten vind, valt de tweede trilogie mij erg tegen. Mijn scepsis was dan ook groot toen ik de aankondiging van Zie me zag, want weer een boek in deze wereld, is dat nou echt nodig? Nou, ja dus. Toch ging ik deze leeservaring ietwat huiverig aan, want ben ik deze wereld zelf niet ontgroeid?

Over het boek

Zie me van Tahereh Mafi
Vertaler: Sandra C. Hessels
Serie: De Nieuwe Republiek #1
Uitgegeven door Blossom Books op 30 april 2025
Pagina’s: 352
ISBN: 9789463495943
Genres: Dystopie, Young Adult
Waardering: ⭐⭐⭐

Nieuwe meeslepende serie voor de fans van ‘Vrees me’

Dertien jaar na het verschijnen van ‘Vrees me’, is de Touching Juliette-serie van Tahereh Mafi nog steeds mateloos populair. Waar eerdere delen nog een vervolg waren op de verhalen van de reeds bestaande personages, maakt ‘Zie me’ een stap in de toekomst met nieuwe hoofdpersonen: James Anderson (het broertje van Warner) en Rosabelle Wolff (een huurmoordenaar van de Ark). Het indringende verhaal maakt pijnlijk duidelijk wat er van een maatschappij overblijft als een regime omver wordt geworpen en het land na een burgeroorlog wederopgebouwd moet worden.

Dankzij de verslavende schrijfstijl, Mafi’s benadering van ‘grijs gebied’ en de vele politieke motieven, is ‘Zie me’ niet alleen spannende fictie, maar biedt het ook reflectie op de actualiteiten.

Mijn recensie

We maken een tijdssprong van tien jaar na de laatste gebeurtenissen in de laatste trilogie over Juliette en Warner. Hoofdpersoon James was in die serie nog een kleine jongen en die kleine jongen is nu uitgegroeid tot een volwassen man met zijn eigen doelen en plannen. Eén van deze plannen is levensgevaarlijk, infiltreren op Ark Island, het enige deel van de Republiek waar het Herstel nog aan de macht is. Niemand die Ark Island heeft betreden komt daar ooit levend weg. Lukt dit hem wel? Tijdens zijn expeditie kruist James’ pad dat van Rosabelle, een meisje met een plan. Rosabelle leeft in bittere armoede en haar grootste zorg is voor zichzelf en haar jongere zusje te kunnen zorgen. Maar het Herstel maakt het haar niet makkelijk. Lukt het haar om haar plan te volgen of zit die mysterieuze jongen die ze steeds tegen het lijf loopt haar in de weg?

We volgen afwisselend James en Rosabelle. Op deze manier zie je goed de verschillen tussen hen en hun leefomgeving. Je merkt ook het verschil in hoe beide personages zijn opgegroeid. Rosabelle is gewend om continu over haar schouder te moeten kijken en niet te kunnen zeggen wat ze denkt en voelt, terwijl James de vrijheid heeft om te zeggen en doen wat hij wil. Dit maakt hem een flapuit en dat is voor zijn missie op Ark Island niet altijd handig. Hij werkt zich voortdurend in de nesten. Ook Rosabelle doet dit op haar manier, maar bij haar is het wat geforceerd door de manier waarop het Herstel reageert. Ze durft zich niet open te stellen, bang voor represailles. Het Herstel heeft namelijk overal oren en ogen. Dit maakt haar interessant, want Mafi geeft weinig prijs over haar. Deze personages lijken dan ook totaal niet bij elkaar te passen en eerlijk gezegd doen ze dat ook niet. Toch blijven ze elkaar tegen wil en dank intrigeren. Omdat dit een eerste deel van een nieuwe serie is leer je zowel James als Rosabelle nog niet goed kennen, maar goed genoeg om je nieuwsgierig te maken. Naast deze personages keren een hoop oude vertrouwde gezichten terug. Dit is leuk om te zien. Waar ik me wel aan stoorde is dat geen enkel personage zich naar hun leeftijd lijkt te gedragen. James heeft soms uitspraken die ik niet bij een twintigjarige vind passen. Ook Kenji is nog steeds de lolbroek die hij altijd was. Waar ik dat eerst wel leuk vond, irriteerde mij dit nu mateloos.

De kenmerkende vlotte schrijfstijl van de auteur komt ook hier weer goed uit de verf. De hoofdstukken zijn kort en de perspectiefwisselingen zijn op een logische manier doorgevoerd. Bij elk hoofdstuk wordt gewisseld en dat is ook logisch. Door deze schrijfstijl ga je in rap tempo door het verhaal. Het grootste minpunt van Mafi’s schrijfstijl in dit boek is toch wel het taalgebruik en dan vooral het taalgebruik in de interacties tussen de personages. Dat mag, zoals eerder al aangegeven, wel wat volwassener gezien hun leeftijd.

De plot van dit boek is duidelijk een opbouw naar wat nog gaat komen. De wereld van zowel de Republiek als Ark Island worden geïntroduceerd en dit wordt op een zodanige manier gedaan dat je hier als lezer een goed beeld van kunt vormen. Dit boek rust vooral op een aantal thema’s waarvan AI toch wel de meest belangrijke is. Het Herstel gaat hier nog verder dan in de eerdere boeken en dat is eng. Want, hoe zij mensen weten te besturen, ja letterlijk besturen, komt wel erg dichtbij. AI wordt voor alles ingezet en het zelfstandig denken en handelen wordt de mensen onder dit bewind ontnomen. De samenleving is gebaseerd op kunstmatige intelligentie en zonder is men niets. Rosabelle probeert hiertegen te vechten en daar zijn de machthebbers niet zo blij mee. Mafi maakt hiermee de verregaande gevolgen van het gebruik van AI op grote schaal goed inzichtelijk. Want dat dit in de toekomst zou kunnen gebeuren is bizar en hopelijk niet de waarheid. Vooral deze thematiek zorgt ervoor dat dit boek intrigeert en dat je door wilt blijven lezen. Er gebeurt verder nog niet veel, maar dat is ook niet gek in een eerste deel van een serie. Het einde insinueert wel iets en daar ben ik benieuwd naar.

Vooraf was ik behoorlijk sceptisch over Zie me van Tahereh Mafi. Weer een boek in de wereld van “Shatter Me” vond ik niet echt nodig, ook al zouden andere personages een rol spelen. Gelukkig bleek mijn scepsis onnodig, want dit boek was best aangenaam om te lezen. Ik had wel grote moeite met de personages en dan met name met de communicatie onderling. Deze voelde erg kinderlijk aan terwijl alle personages volwassen zijn. De communicatie groeit dus niet met de leeftijd mee en dat begon mij behoorlijk te irriteren. Het verhaal en de bijbehorende thematiek zijn goed uitgedacht en ook wel eng. Door de kenmerkende vlotte schrijfstijl lees je dit boek makkelijk weg. Het is alleen niet aan te raden het zonder voorkennis te lezen, bepaalde nuances en insinuaties kunnen dan verloren gaan. Ondanks dat ik best wel kritisch ben, ben ik wel benieuwd naar het vervolg op dit verhaal.