Eind vorig jaar las ik The Serpent and the Wings of Night van Carissa Broadbent en ik werd hier zeer aangenaam door verrast. De cliffhanger op het einde maakte mij nieuwsgierig naar het vervolg, The Ashes and the Star-Cursed King. Normaliter lees ik delen in series niet snel achter elkaar, maar deze keer voelde ik op de een of andere manier wel de behoefte om dit te doen. Ik had hoge verwachtingen, want was dit deel net zo goed als zijn voorganger? Let op: deze recensie bevat spoilers van het vorige boek!

Over het boek

• Titel: The ashes and the Star-Cursed King
• Auteur: Carissa Broadbent
• Serie: Crowns of Nyaxia #2
• Verschijningsdatum: 14 april 2023
• Uitgeverij: In eigen beheer
• ISBN: 9781957779072
• Aantal pagina’s: 614
• Genre: New Adult, Fantasy, Romantasy

Love is a sacrifice at the altar of power. In the wake of the Kejari, everything Oraya once thought to be true has been destroyed. A prisoner in her own kingdom, grieving the only family she ever had, and reeling from a gutting betrayal, she no longer even knows the truth of her own blood. She’s left only with one certainty: she cannot trust anyone, least of all Raihn. The House of Night, too, is surrounded by enemies. Raihn’s own nobles are none too eager to accept a Turned king, especially one who was once a slave. And the House of Blood digs their claws into the kingdom, threatening to tear it apart from the inside. When Raihn offers Oraya a secret alliance, taking the deal is her only chance at reclaiming her kingdom–and gaining her vengeance against the lover who betrayed her. But to do so, she’ll need to harness a devastating ancient power, intertwined with her father’s greatest secrets. But with enemies closing in on all sides, nothing is as it seems. As she unravels her past and faces her future, Oraya finds herself forced to choose between the bloody reality of seizing power – and the devastating love that could be her downfall.

Mijn recensie

Verwachtingen vooraf

Omdat ik zo aangenaam werd verrast door het eerste deel in deze serie, had ik nu dus hele hoge verwachtingen. De personages waren ontzettend sterke n ik verwachtte dat zij nog meer zouden groeien. Ook had ik het vermoeden dat dit boek nog meer actie zou bevatten, dat leek me na deze cliffhanger wel op zijn plaats. Helaas kwam ik wat bedrogen uit.

Personages

Nou, die karakterontikkeling was dus helemaal nergens meer te bekennen. Ik ergerde me groen en geel aan Oraya. In het vorige boek was zij erg verrassend, ook al was ze de special snowflake. Toch leek het erop dat ze meer in zich heeft en dat kwam toen goed uit de verf. Hier is ze totaal omgeslagen. Waar is dat sterke willetje van haar? Waar ze eerst vocht voor wat ze wilde bereiken, is ze nu gereduceerd tot een irritant zeurend personage dat dingen zegt, maar ze niet doet. Ze wil wraak en heroveren wat van haar is, namelijk het koninkrijk, maar naast zeggen dat ze dingen van plan is doet ze vrij weinig behalve piepen over hoe oneerlijk het allemaal wel niet is. Rainh is helaas niet veel beter, want ook hij is veranderd van een interessant in een saai personage. Gelukkig zien we Mische terug, zij biedt nog enig tegenwicht. Al was haar rol weer erg klein. Vincent, hetzij dood, was het meest interessante personage in het hele boek. Door alle ontwikkelingen komen we meer te weten over zijn geschiedenis en beweegredenen en deze motiveren om door te lezen.

Schrijfstijl

Ondanks dat de personages niet interessant zijn, is de schrijfstijl weer goed leesbaar. Hierdoor kon ik wel snel door het boek heen komen. Broadbent maakt gebruik van perspectiefwisselingen, dit is noodzakelijk voor het verhaal. Zo zien we de situatie vanuit zowel Rainh’s als Oraya’s oogpunt. Dit werkt hier goed en niet verwarrend. Waar ik minder over te spreken ben zijn de interludes. Deze keren terug bij elk nieuw deel in het verhaal. Het werd mij alleen nooit duidelijk op wie deze hoofdstukken slaan. Ik heb een vermoeden, maar zeker weten doe ik het niet.

Verhaal

Het verhaal pakt de draad direct na het vorige boek weer op. Waar The Serpent and the Wings of night mij van begin tot eind wist te boeien, lukte dat hier nauwelijks. Ik vond het verhaal saai en naar mijn idee gebeurt er weinig. Dit heeft alles te maken met de personages die evenmin interessant zijn. De scènes die voor spanning zouden moeten zorgen doen dit niet en dit maakte dit boek soms een opgave om uit te lezen. Met ruim 600 pagina’s is dit een dikke pil en deze had makkelijk ingekort kunnen worden. Veel scènes en gebeurtenissen zijn irrelevant en haalden het tempo eruit. Het verhaal van Oraya en Rainh is nu afgerond en ook dat gebeurt op een heel voorspelbare manier.

Eindoordeel

The Ashes and the Star-Cursed King van Carissa Broadbent haalt het bij lange na niet bij zijn voorganger. Door dat boek werd ik aangenaam verrast en dat schiep hoge verwachtingen voor dit vervolg. Helaas werd alle ontwikkeling uit het vorige deel teniet gedaan en werden de hoofdpersonages van zeer sterk gereduceerd tot zeer irritant. Het feit dat een dood personage de meest interessant is, zegt genoeg toch? Het verhaal was ook minder sterk, naar mijn idee gebeurt er weinig. De schrijfstijl was dan wel weer aangenaam en dat zorgde rvoor dat ik dit boek nog redelijk snel uit kon lezen. Ondanks deze tegenvallende leeservaring ben ik wel benieuwd naar Slaying the Vampire Conqueror, want hierin leren we andere personages kennen.